Vieiros

Marmallapuram

Se cadra esta vez estou descubrindo lugares insospeitados. Como Marmallapuram, na costa camiño de Chennai, onde fican unhas fermosas ruínas de templos a carón do mar e unha praia ampla onde novamente avanzan os turistas. Para nós, un pouco máis de tempo para compartir. A xente fai compras -cousa á que eu lle teño especial alerxia-, Marcos, un dos nosos documentalistas e fanático do surf, consegue unha táboa e eu dedícome a contar cara a atrás o tempo.

Marcos e Tito van quedar en Marmallapuram un día máis antes de marchar así que invadimos o seu cuarto e collemos outro para que a xente poida descansar antes da viaxe. En Marmallapuram a primeira despedida, entre a choiva torrencial, non queremos deixar a ninguén atrás. Pero o avión agarda.

A marcha

Sempre é de noite en Chennai. Sempre é de noite no aeroporto de Chennai. Desta vez non chego, nin marcho, nin estou para recoller a ninguén, senón para despedir ao grupo do Vanakkam. Comigo Ambal, Bobby, Sahajaraj e Blanca, que quedará as dúas semanas que quedan de traballo. Coñezo esa porta e esa sensación de marchar.

Para min xa unha normalidade este ir e volver, sei que nos veremos en moi breve pero iso non quita unha certa tristura. Cando cruzan a porta e volvemos ao coche, oito horas por diante na noite ata Karaikal, doume conta de que a India semella un tanto máis silenciosa sen ese grupo estupendo de persoas que durante dúas semanas romperon a miña rutina e me axudaron compartindo comigo a súa enerxía e ilusión.

Amma

Amma é a primeira palabra que as nenas e os nenos len en támil. O "a" curto é a primeira letra do alfabeto e de amma. Mai. E para min tamén a última desta semana. Porque en todos estes días preferín gardar silencio. Se cadra por non poder expresar correctamente a sensación de ter aquí a miña mai por primeira vez na miña vida. Miña mai, que fixo o curso de formación como todas as demais voluntarias, que coordina o grupo de Lugo de maneira profesional e válida.

Pero que non deixa de ser miña mai, humilde e discreta, sen querer chamar a atención. Sen dúbida sen ela eu non tería chegado aquí, non tería chegado a onde estou hoxe, sen o seu apoio incondicional, sen as súas palabras e o seu exemplo firme, sen esa confianza cega en min e no que fago. Todo iso estaba aí antes. Pero agora está tamén que á fin coñece, despois de trece anos, os lugares dos que tanto teño falado.

E a miña admiración crece polo seu traballo, porque puido ter vido como "a miña mai" en calquera momento e non quixo, porque respecta escrupulosamente o meu espazo (sempre) e porque sei que non pode ser fácil para ela. Síntome orgullosa dela. Sempre, agora máis. Grazas, amma.

Crónicas anteriores:

• Datos para unha lista de mulleres admirábeis (16)
• Reprime e marxinarás (15)
• Cambios de mentalidade (14)
• Xa está ben de xogar coa saúde (13)
• Ser un exemplo (12)
• Aínda co alpendre enriba (11)
• Crónica dunha inxustiza anunciada (10)
• Tirar a chave (9)
• Un algo especial (8)
• Países machistas? (7)
• Rompendo as normas (6)
• Non son pasos pequenos (5)
• Con voz propia (4)
• Monzón (3)
• Vodas e poesía rebelde (2)
• Cara atrás ata Tiruchy (1)