Vieiros

O turismo esgota
En dez anos que levo visitando Tamil Nadu (e trece a India) este domingo é a primeira vez que percorro o templo e a cidade de Madurai. De feito non foi ata 2004, cando tivemos unha visita ao proxecto de Tiruchy, que subín por primeira vez ao Rock Fort. Este é xa un motivo de risa entre Ambal e mais eu, que sempre insiste en que se a min se me pregunta eu só quero ver unha cousa: "community". E non podo dicir que non teña razón porque a prioridade deste tempo aquí é precisamente a xente. Os monumentos, por suposto, forman parte dela, pero son moi cativa na miña dedicación a eles. Mais desta vez cobran un sentido diferente porque comigo vén o grupo do Vanakkam, que percorre con entusiasmo malia á calor abafante a cidade da que é orixinario Ambal. A falta de costume fai que o turismo me esgote e ao final do día chego a casa co corpo con gana de normalidade.

Raiolas de luz
A semana comeza cunha visita a Faridah, que conta con enerxía a súa experiencia como voluntaria de xénero, e tamén cunha xuntanza coas mulleres que estudan o curso de alfabetización en C-Block. Este lugar está marcado aínda pola reclusión das mulleres no fogar. Hai algúns casos extremos deste tipo, as familias non permiten que as mulleres saian literalmente da casa. Pero o programa chegou mesmo a estas mulleres dado que a animadora imparte as clases nas casas ben de forma individual ou a pequenos grupos de veciñas. Polas ventás pechadas comezan a entrar raiolas de luz.

Cinema, cinema
O luns complementa a súa visita á comunidade cunha estadía de tres horas no cine para ver unha película, que é interpretada de todas as formas posibles por cada persoa do grupo. A película, Paddikudam (escola), a dicir verdade, ten algúns aspectos interesantes. A trama xira arredor dunha escola rural que queren pechar para usar o terreo no que está instalada. Un dos antigos alumnos, que aínda fica na aldea e é labrego, decide marchar na busca dos seus dous mellores amigos, un deles un alto cargo da administración e o outro un director de cine famoso. Por suposto hai música, romance e animación na sala. Pero tamén elementos sorprendentes.

Como a canción que cantan os nenos (nena ningunha, iso si) na que se queixan do castigo físico nas escolas, ou a escena na que a "protagonista" (neste cine, igual que no de todo o mundo, as mulleres rara vez somos protagonistas, estamos aí para adornar!) nun flashback á adolescencia, expresa de forma clara o seu interese por un dos rapaces (tócalle un pé de forma amorosa, un sinal inequívoco!). Este avance da rapaza, que continúa no resto da película é un elemento sen dúbida novidoso aquí e que xa provocou polémica nalgunha ca outra película. Porque parece que as mulleres estamos aí para quedar monas pero non para expresar o que queremos, moito menos no campo sexual, iso é unha infracción. Oxalá unha que transcenda a pantalla.

Cea familiar
O cine fica preto da casa. Da miña casa, quero dicir. E hoxe temos cea coa miña familia. Houbo que quitar as cadeiras de brazos que hai na sala e metelas no meu cuarto para poder meter dentro a todo o grupo (e iso que faltan Marcos e Tito, os nosos documentalistas particulares, que están gravando en Kanyakumari). Alédame compartir o meu espazo, este lugar que é o fogar. E ao remate dunha cea abundante saímos á terraza na noite falar e rir con Manimekalai e Kavin. A noite pecha un novo día de compartir.

Crónicas anteriores:

• Datos para unha lista de mulleres admirábeis (16)
• Reprime e marxinarás (15)
• Cambios de mentalidade
(14)

• Xa está ben de xogar coa saúde
(13)

• Ser un exemplo (12)
• Aínda co alpendre enriba (11)
• Crónica dunha inxustiza anunciada (10)
• Tirar a chave (9)
• Un algo especial (8)
• Países machistas? (7)
• Rompendo as normas (6)
• Non son pasos pequenos (5)
• Con voz propia (4)
• Monzón (3)
• Vodas e poesía rebelde (2)
• Cara atrás ata Tiruchy (1)