Vieiros

Recuperados (ou non) da noite anterior, a xornada do venres esixía chegar a unha hora razoábel. Spiritualized ían tocar aínda de día, no mesmo horario ca Joe Henry. A quen queres máis, a mamá ou a papá? Antes, mentres o público resolvía as dúbidas, unha boa opción era descubrir ás Vivian Girls. Este trío de rock en femenino ofreceu un concerto notábel, lembrando por momentos a unhas Sleater-Kinney máis noviñas (e máis guapas?), aínda que sen tanta creatividade. As ideas, a beleza e o ruído chegaron canda Jason Pierce.

Spiritualized comezaron con temas suaves, explorando os seus achados soul, coro gospel incluído. Jason Pierce estaba sensíbel. Cantaba aloumiñando cada sílaba. A melancolía de todo aquilo que doe, pasa e non se esquece. Cancións para lamber as feridas, para saír do tobo, como a marabillosa ‘Soul On Fire', un dos intres máis emocionantes do festival. Moi paseniño, o concerto ía electrificandose. O ruído filtrábase entre as melodías, ao comezo de xeito discreto, logo aumentando a súa presenza. Dos temas do Songs in A&E íase pasando aos do Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space. ‘I think I'm in Love' sinalou o cambio. Spiritualized tamén viñan ceibar a súa distorsión. Ao chegar a ‘Come Together', un arreguizo percorreu o público. A rabia de Jason Pierce segue intacta. E uns minutos despois aínda remataría o concerto cun rescate de Spacemen 3, ‘Take Me to the Other Side'. Rabia, forza, potencia, ruído... e tamén nitidez. Spiritualized soaron moito mellor que calquera grupo da véspera. Un dos grandes concertos deste Primavera.

A seguir, no escenario principal, Art Brut defendían unhas cancións que xa naceron avellentadas. Perder o tempo diante deles non era un plan de todo desagradábel, mais si algo apoucado. Que lles vas pedir? Os rapaces fan o que poden, non dan para máis. As súas mellores ideas son roubos a Wire e a The Fall (imaxino a Mark E. Smith dándolle unha malleira a Eddie Argos, farto de que lle plaxie o xeito de cantar). O resto non vai máis aló dun brit-pop actualizado, entretido mais insípido. Seica lles foi moito mellor aos que estaban vendo noutro escenario a The Pains Of Being Pure At Heart: a nova delicia pop importada dende Nova Iorque. Disque triunfaron...

Contra a hora da cea, o desafío era achegarse ao concerto de Sunn O))) e probar a resistencia de cada un. Impactantes, sen dúbida, malia a fuxida masiva. Custaba distinguir un tema doutro. Custaba distinguir unha nota doutra. En teoría son dous tíos vestidos de monxes que alongan cada nota todo canto lles permiten os seus amplificadores. En teoría, porque ao solpor, entre o fume, e cunha iluminación a contraluz non se vía gran cousa. Eles non pasaban de dúas siluetas coas guitarras na man, erguendo o mástil durante as distorsións e baixándoo cando por fin mudaban a nota. Unha experiencia só para iniciados? Tiñan algo de secta. Compañeiros do metal, a cámara lenta, tan ralentizados que a súa proposta se achega máis á meditación que ao heavy. Dignos de escoitar.Mentres, era tamén a hora de Throwing Muses, cunha Tanya Donnelly defendendo á guitarra, e ás veces a berros, o seu legado indie. Soaron ben, afiados cando conviña, mais sobrados de fórmula e faltos de personalidade. Sobre todo sabendo o que estaba a piques de comezar no escenario Pitchfork...

A gran revelación deste Primavera foron os estadounidenses The Mae Shi, un trío espectacular que, se non deron o mellor concerto destes días, cando menos si ofreceron a mellor das festas. Os temas do seu último álbum, HLLLYH, son unhas inmensas descargas de rock bailábel, pezas lúcidas e lúdicas, infeccións de ritmo e boas ideas. ‘Run to Your Grave', por exemplo, converteuse esa noite nun clásico instantáneo, dos que provocan admiración. E non foi o único tema a reter. O público seguía completamente entregado as pasaxes bocais de ‘Leech and Locus' ou as melodías hipnóticas de ‘Lamb and the Lion', xogos de pausa e repeticións que estoupan nun baile eufórico coas arroutadas da batería. ‘The Melody' ou ‘Hlllyh' entraban aínda máis directas: un remuíño de suor e endorfinas asolagando as primeiras liñas. Todo o público xirando coma un trompo. Unha combinación máxica entre os experimentos de Animal Collective e a tolemia de LCD Soundsystem. E agora, claro, o síndrome de abstinencia: cando volven?

Quen si volveu, e amais ao escenario principal, a estrear novo disco, foi Jarvis Cocker. Elegante, histriónico, seductor... As súas habilidades como frontman seguen intactas. Todo presenza no escenario, abaneando dun extremo a outro, desta vez uniformado con gafas de pasta, barba e gravata. Cool, ante todo. O rei do teatro. O crooner autoparódico, preparado para lucirse cantando ‘Don't Let Him Waste Your Time', que segue sendo o seu mellor single en solitario. Do Further Complications, ‘Leftovers' foi o tema que mellor lle funcionou. Mais algo fallaba, algo faltaba... As cancións non estaban á altura da actitude, e daquela a actitude pode ficar nunha pose. Para iso, mellor a lembranza, mellor Pulp. Jarvis segue atrapado no seu personaxe, e as novas cancións, por moito que Steve Albini as producise, non lle deixan refacerse. Refugallos crepusculares. Nostalxia do que foi.

De volta ao escenario Pitchfork, tralo triunfo de The Mae Shi, a tolemia continuaba desta vez co Dan Deacon Ensemble. Arredor de vinte tíos, todos vestidos cuns monos brancos. Tres deles tocaban a batería, media ducia fedellaba en trebellos electrónicos, outros torturaban baixos e guitarras, e no medio de todos eles había un barbudo calvo dirixindo esa feira: Dan Deacon, por suposto. Primeiras impresións: ruído acelerado, baile contaxioso. Ben, divertido. Uns minutos despois xa era posíbel distinguir un esquelete pop, melodías lánguidas entre o caos sonoro. Dúas cancións a ese ritmo, tres cancións. O concerto ía medrando. Mágoa que a actuación incluíse unha performance, e a performance incluíse ao público. Dan Deacon botouse ao público, mais non para nadar no aire, sobre as súas mans, como calquera estrela do rock. Non. Quería darlle instruccións, quería que formara un círculo, quería... en fin... A súa teima, incomprensíbel para quen non estivese diante, paralizou a inercia ascendente. Sabouteou o seu propio concerto. O público, desorientado, buscou a festa noutros lares.

Repetir, se implica igualar a perfección, non é un defecto, é unha exhibición. Hai un ano exacto, Steve Albini, Bob Weston e Todd Trainer demostraron porqué Shellac ten un dos mellores directos da década. Desta vez, no mesmo escenario, o seu hardcore crúo e dislocado volveu desbordar as expectativas dun público que devecía por escoitar a rabia de ‘My Black Ass', ‘Prayer to God', ‘Steady As She Goes' ou esa inmensa ‘Be Prepared'. Música incandescente, incombustíbel. Cancións ateigadas de gags, bromas duns productores que saben exprimir o seu enxeño máis aló dos traballos alleos. O cumio do concerto volveu ser ‘The End of Radio', esa longa alucinación que xa é unha performance obrigada. Cando Trainer desmonta a caixa da batería e comeza a pasearse con ela polo escenario un sabe que vai ver algo grande. Weston encárgase de esculpir a canción coas liñas do baixo. E Albini xa pode ceibar o nerd que leva dentro. Can you hear me now? Si, Steve, oímos, admiramos, entregámonos. O bis, de novo, fíxose imposíbel. Xa non había batería na que tocar. Albini e Weston sempre rematan os concertos desmontándoa, levándose mesmo a Trainer en brazos. Un gag que impresiona, mais que precipita un final que ninguén desexa.

O peche do escenario principal ficou esa noite para Bloc Party. A banda de Kele Okereke traslada ao directo a perigosa esquizofrenia dos seus álbumes. Pasou xa tanto tempo dende o Silent Alarm? Catro anos que lles pesan como unha década, ante a pobreza de A Weekend in the City e Intimacy. Unhas cancións funcionan, chegan, e outras deixan indiferente. Xogar coa desesperación adolescente ten eses riscos. E iso que o Kele Okereke deuno todo, baleirouse, sabendo que reservaba para o remate ‘Like Eating Glass' e ‘Helicopter'. Un final álxido. Un concerto desigual.

Ruído delicado, ruído enxordecedor. Primavera 2009 (1)