Eran preto das oito da mañá cando a primeira explosión interrompeu a rotina diaria dos madrileños. Esta cidade de movementos vertixinosos e escasa calor humana almorzaba con noticias que facían presaxiar unha catástrofe. As tripas rebentadas dun tren de proximidades apareceron en todas as televisións e o terror fixo presa na cidadanía. Unha crónica de Marta Gesto.
Centos de miles de madrileños collen cada día o transporte público para achegarse ó seu lugar de traballo. Auténticas mareas humanas chegan e saen cada mañá da capital. Nesta cidade sabemos moito de trens de cercanías, de vagóns de metro... esto convirte a esta traxedia en algo moito más cercano.
Coa chegada das primeiras cifras de feridos, as emisoras de radio alertan de posibles colapsos nos hospitais e a falta de sangue para atender ós feridos. As autoridades sanitarias piden ós madrileños que se acheguen a doar sangue e poñen a andar as unidades móviles de doación en distintos puntos da capital. Praza de Castilla, Manuel Becerra, Porta do Sol...
E miles de persoas responden en masa á chamada. No día en que o terrorismo asestou o maior golpe da historia deste país os hospitais madrileños teñen garantido o suministro de sangue para atender ós feridos. Polo menos para esta primeira noite. Unha mostra de civismo e solidaridade. Mañá haberá tempo para a indignación e a carraxe, pero hoxe toca mobilización para que a falta de sangue non faga máis grande a traxedia.
A xente fala pola rúa, a cidade humanízase por unhas horas e os veciños de asento no autobús comentan as últimas noticias mentres aumenta por minutos a cifras de mortos. A indignación sobreponse ó medo e comezan as primeiras concentracións espontáneas en prazas, recintos universitarios, fronte a edificios públicos...