Silencio

Enviado por nynfe o día 04.04.2009

El amábao, aída non sabía a verdade. O seu peito subía e baixaba pouco a pouco, ¡que sabería el que o seu sangue era tan similar! Os seus beizos juntábanse lentamente, as súas mans entrelazábanse, os seus corazóns latían á par. Mais todo debía terminar, non estaba ben. Era inxusto. El observaba como marchaban as súas xoves ilusións. “Poderás caer unha vez” pensaba tristemente “Poderás caer mil veces, pero ningunha delas haberá valido a pena…se non te levantas ao final”. E así é coma a ética rompeu un vínculo irrompible. Así é coma as leis separaron dúas almas conxuntas…