O carteiro chama alomenos dúas veces...

Enviado por pitima o día 01.03.2008

Interrumpiu o meu letargo vespertino, no sofá tirada con pouca roupa, busquei algo con que cubrir os meus ombros, pensando con dificultade, erguinme e fun abrir a porta. Desexeino dende o primer instante. Moveu os beizos cunha coreografía fascinante. Esvarou a prenda oportuna ata deixar un dos meus ombros o aire. Vin o desexo na súa mirada, eu mesma seguín cun xesto lento a súa mirada dende os seus ollos ata o meu ombro insinuante. Cun cómlice e lascivo sorriso dixen: “sí... pasa e me explicas ben onde teño que firmar”.